GOED GEHOLPEN

Na een werkzaam leven van zo’n twintig jaar, voornamelijk in administratieve en boekhoudkundige functies, kwam Jan Dirk Keuter (57) na een ontslagronde wegens bezuinigingen in de WW. En vandaaruit in de bijstand. Dat is nu tien jaar geleden, jaren waarin hij veelvuldig solliciteerde en allerhande sollicitatietrainingen en verplichte werk(ervarings)-trajecten volgde. Een betaalde baan leverde dat echter niet op en langzaam vond Keuter zijn draai als vrijwilliger in het buurthuis en bij de FNV.

GEESTDODEND

En toen meldde IJmond Werkt, de uitvoerder van de Participatiewet in de gemeenten Beverwijk, Velsen, Heemskerk en Uitgeest, zich opnieuw met een traject. Keuter moest aan de slag bij een productielocatie van IJmond Werkt in Heemskerk. Drie maanden zo’n twaalf uur per week, ‘met behoud van uitkering’, oftewel: zonder loon. ‘Het was simpel, geestdodend werk’, zegt Keuter. Commercieel productiewerk: gips in zakjes doen en afwegen, seksspeeltjes inpakken. ‘Het was zogenaamd reïntegratie, en om weer arbeidsritme op te doen, maar ik zag – en zie echt niet – hoe dit mijn kansen op de arbeidsmarkt zou vergroten. De enige die hier beter van wordt is IJmond Werkt: zij verdienen eraan.’

KOPPELVERKOOP

Als hij dit productiewerk drie maanden zou doen, zou hij echter daarna passender werkzaamheden aangeboden krijgen, zo werd hem voorgehouden. ‘Een vreemde koppelverkoop’, aldus Keuter, die gelijk de bond inschakelde. Maaike Zorgman, bestuurder bij FNV Uitkeringsgerechtigden ging met hem mee naar de gesprekken. Zij kon verder echter weinig doen, want de wettelijke periode van zes weken waarin iemand bezwaar kan maken tegen een traject was al voorbij.

LOZE TOEZEGGINGEN

Dus Keuter maakte de drie maanden af, en toen meldde IJmond Werkt zich opnieuw, met iets passender werk dit keer – zoals beloofd. Bij een andere poot van het Partici­pa­tiebedrijf kreeg hij dit keer een stageplek, op de administratie. Hier werd hij voornamelijk belast met de controle van inkoopfacturen. Zou hij dat goed doen, dan mocht hij daarna de door hem gewenste opleiding tot declarant volgen, zo werd hem verteld, en misschien lag er dan ook wel een betaalde baan in het verschiet. Tegen het eind van die drie maanden bleken die toezeggingen echter niks waard. Keuter: ‘Daar wisten ze ineens niks meer van. Ik kon wel langer blijven, maar nog steeds onbetaald. Daar heb ik in overleg met Maaike vriendelijke voor bedankt.’ Sindsdien heeft Keuter niks meer van IJmond Werkt vernomen.

MORELE STEUN

Hoewel de bond hem dus niet kon behoeden voor werken zonder loon, is hij toch heel bij dat hij Maaike aan zijn zijde had. ‘Het gaf me veel morele steun.’ Maaike Zorgman vult aan: ‘Praten met iemand die vanuit jouw perspectief meedenkt is zo belangrijk. Mensen worden letterlijk ziek van dit soort fluttrajecten. Het is dwang en drang en levert niks op. En wat je echt wil en kan, wordt afgewezen, want er is gewoon een standaardtraject; iedereen moet door dezelfde wasstraat. Dit soort onzin vreet echt energie van mensen.’